Listy spod numeru 12

Kiedy Lena wprowadziła się do starej kamienicy przy ulicy Lipowej, jej serce było jak to mieszkanie na poddaszu – ciche, puste, z lekkimi pęknięciami, które ukrywała przed światem. Po burzliwym rozstaniu z kimś, kto obiecywał jej cały świat, a zostawił tylko wspomnienia, nie szukała już miłości. Chciała tylko spokoju. Rutyna miała być jej najlepszym przyjacielem.

Ale życie rzadko trzyma się naszych planów.

Pierwszy list znalazła trzy dni po przeprowadzce. Leżał na wycieraczce, złożony starannie na pół, bez koperty. Na początku myślała, że to pomyłka – może sąsiad spod dwunastki, do którego jeszcze nie miała okazji się przywitać, pomylił drzwi? Ale treść listu była… osobista.

"Nie wiem, kim jesteś, ale dziękuję, że się tu wprowadziłaś. Od kiedy jesteś, kamienica znów ma życie. Słyszałem, jak nucisz coś pod nosem, wracając wieczorem. Lubię to. I mam nadzieję, że pewnego dnia się poznamy."

Lena zmarszczyła brwi, zaskoczona i lekko zaniepokojona. To musiał być żart, prawda? Zostawiła list na stole, przekonana, że to jednorazowy przypadek. Ale kilka dni później pojawił się kolejny.

"Twój śmiech jest jak słońce w te szare dni. Dziękuję, że jesteś."

Było w tych słowach coś, co sprawiło, że serce Leny zabiło szybciej. Nie było w nich nachalności, tylko delikatność, jakby ktoś obserwował ją z daleka, nie chcąc zakłócić jej spokoju. Z czasem listy stały się czymś, na co czekała. Były krótkie, ale pełne ciepła. Pisał o tym, jak lubi zapach kawy, który unosi się z jej mieszkania o poranku. O tym, jak wygląda, kiedy czyta książkę na oknie, z kocem owiniętym wokół ramion. O tym, że życie w tej kamienicy zmieniło się na lepsze, odkąd tu zamieszkała.

Ale Lena była ostrożna. Przeszłość nauczyła ją, że ludzie potrafią zranić, nawet jeśli na początku wydają się idealni.

Pewnego wieczoru, gdy zima malowała okna mroźnymi wzorami, znalazła list inny niż wszystkie.

"Lena, wiem, że boisz się zaufać. Ja też się boję. Ale jeśli nie otworzysz tych drzwi, nigdy nie dowiesz się, kto naprawdę mieszka pod numerem 12. Może to właśnie ja jestem tym, którego szukasz."

Jej serce zatrzymało się na ułamek sekundy. Numer 12. Przecież to mieszkanie na końcu korytarza. To musiał być on – ten sąsiad, którego widywała czasem na schodach. Wysoki, z lekkim uśmiechem na ustach, zawsze z książką pod pachą. Nigdy nie zamienili więcej niż kilku słów. A może… może to był ktoś zupełnie inny?

Przez całą noc przewracała się z boku na bok, myśląc o tym, co powinna zrobić. Rozum mówił: „Nie idź”, ale serce – to samo, które tyle razy próbowała chronić – szeptało: „A jeśli to twoja historia?”.

Następnego dnia, z bijącym sercem i drżącymi dłońmi, Lena stanęła przed drzwiami numer 12. Przez chwilę wahała się, ale w końcu zapukała delikatnie. Cisza zdawała się ciągnąć w nieskończoność, zanim usłyszała ciche kroki i dźwięk otwierającego się zamka.

Kiedy drzwi się uchyliły, zobaczyła jego – tego sąsiada z książką. Jego oczy, pełne ciepła i niepewności, spotkały się z jej spojrzeniem.

– Cześć, Lena – powiedział cicho, jakby bał się, że ją spłoszy. – Bałem się, że nigdy nie zapukasz.

I w tej jednej chwili, w tym jednym spojrzeniu, Lena zrozumiała, że niektóre historie są pisane dla nas, zanim jeszcze odważymy się je przeczytać.